Giorgio Marino/Mè cheur

Mè cheur

Mè cheur...
ratavolòira sburdìa
ant la neuit ëd mia vita.
Ti it bates j'ale
sërcand an dova posete.

J'erbo, figure d'ossari,
ant una ciairor dësmòrta
a smija ch'a crijo: dësmentia!
A sento che an sij lantërnon
ël cel a lassa calé
chèich ëstissa ciàira.

Son ëd lerme, son seugn
che tra la borin-a
an passand, tra l'òra e 'l veuid,
a tombo sla tëppa dura.

Ratavolòira cita
ti it bates j'ale
ant na stagion
ch'a l'é pì nen la toa.

Ant l'òra 'l gel,
la botin-a e la tuba
at lasso pì nen vëddi,
at lasso pa pì trové
un pòst 'ndova ti
it peuss posete.

Pòver mè cheur,
strach e sagnant:
fërmte an toa ca,
lassù tra ij brich
e lassa a j'àutri
tuti ij sagrin.

Speta che 'l dì
'd na stagion neuva
a torna dete fòrsa
për arpijé a vive.

Alora che ant ël cel
tornà saran l'ëstele
e quand che ant campagna
ël cant dij grì
torneras sente,

ti, mè spirit folèt,
pudras arcomensé
a volé ant l'òra
e senti coma l'é bel
pudèj godite
l'ëstele, le fior,
ij pra e j'erbo
che carià 'd vita
at diso:
viv e spera!