Gianni Davico/GianRens Clivio, singh agn dòp

GianRens Clivio, singh agn dòp

Ancheuj GianRens Clivio (Turin, 18 gené 1942 – Toronto, 22 gené 2006) a compirìa stant’agn; e costa dumìnica a saran singh agn da la mòrt.

An sël nùmer 12 d’”é!” i l’avìa scrivune un cit arcòrd, ch’i but volenté ambelessì.

Chi ch’a ved ël Canadà
a lo smentia pròpe pa!
Medeòt a l’é chërsuje
Miclinòt a l’é nassuje,
Catlinin l’é canadèisa,
parla pej ‘d na piemontèisa.

(Gianrenzo P. Clivio, Ël Canadà)

Cari Medeòt, Miclinòt e Catlinin,

la prima vira che i l’hai ancontrave i j’ere andrinta a un lìber (Trenin, dësmore e buate. Poesiòte piemontèise për ij cit, Turin, Ca dë Studi Piemontèis, 2001: ëd gran longa ël pì bel lìber mai publicà dzora cost soget). Già, i j’ere tre nòm, tre masnajëtte che a fasìo caraté, a giugavo ai soldalin, con le buate e con le dësmore ëd tuti ij cit dël mond.

E peui, nen pì tard che n’an fà, ant un màgich dòp-mesdì i l’hai conossuve ëd përson-a: e i l’hai avù la preuva provà dl’esistensa dël piemontèis, viv, a 10mila chilòmetri dal Piemont, con Catlinin ch’a parlava an piemontèis a mia cita, che për l’ocasion a-i era dventà, naturalment, Bertin. É, përchè lòn ch’a vemp ël cheur a sentive parlé a l’é che vojautri, ant le situassion normale dla vita an conversand tra ëd voi, i parle piemontèis, là, a Toronto.

Vojautri ansema a vòst pare i seve diventà n’esempi – e che esempi – ëd piemontèis viv. Già, vòst pare. Adess vòst pare, col òmo che tant a l’ha fàit për deje dignità a nòsta lenga, a-i é pì nen. O mèj, a-i é ancora e da lassù av varda chërse, giovnòt quasi òmo e fomne che i andeve për ël mond.

Ma, sòn dzortut i veuj dive ancheuj, andé sempe pien d’orgheuj për vòst pare, për lòn ch’a l’ha mostrave an tuti costi, pòchi, agn ant ij quai i l’eve avù l’onor e la fortun-a ëd vivje d’acant. Porté sempe ant ël cheur soa fierëssa d’esse un piemontèis sitadin dël mond.

E che la seugn, mè car GianRens, at sia legera.