Gianni Biglia/Vègia bàita

Vègia bàita

Vègia bàita, altar ad neussa gent
par dì Messe 'd fadighe consumà,
con la toa scòrsa 'd preja sgrafignà
'd tute ij caresse ch'a l'é fate 'l vent.

Ij rat j'hen facc al nich ant al camin,
e 'l sòl al varda dinta da 'nt al tecc
par sòra ij fòje 'nté ch'a 'n gh'era 'l lecc
e la stramesia par varné 'l bocin:

epura là 'nt la cendra dal faulé
un sust ad vita 'ncora l'é restà:
un can ch'al bàula, na resga ch'a la va,
na cracva straca ch'la sà pu torné;

ta 't lo ricòrde 'l profumé 'd giuncà,
e la polenta pronta da svarsé,
e col vardesse 'n silensio 'nt al mangé
che la fatiga la va nen contà,

e 'l sòl bonòra ch'al gniva stambussé
da 'ndé lavesse 'd corsa 'n al rosèt,
e cola bròca con tacà 'l maulèt
ormai rusnent a fòrsa da spicé,

e tute ij lun-e marcà su l'armanach,
e sul tramunt la pòrta spalancà
par l'ùltim cargo, par finì giornà,
e ij sèire scure par un pò 'd tabach?

Quanta fiòca ormai a l'é slenguà
sensa ligrìa, sensa n'orassion:
segnà daré dla pòrta con al carbon
'n gh'é ij cunt dij vecc... ch'a j'hen pu nen tornà...

j'hen nen tornà e i tornaran mai pu
daré dal mul par comincé stagion,
par tente càud quant ch'a 'n gh'é lòsna e tron,
par dete 'ncora 'n moment ad gioventù.

Vègia bàita, altar ad neussa gent:
ij rat j'hen facc al nich ant al camin:
l'ùltima Messa la dirà 'l destin,
drovì la pòrta restarà ma 'l vent.