Gianlorenzo Clivio/Un dì marcc-rai da sol

Un dì marcc-rai da sol

A gëm sota tò pugn ël tavo ëd nosera,
e a smija ch’at mossa andrinta ’l vin brulé:
a ti ch’it fure ’mè pì car amis
l’é tuta dverta con ëdnans a Dé
mia ànima d’ancheuj!
Goblòt ëd branda costa sèira:
minca na stissa a l’é na gran-a
passà al gariòt ëd në spovrin dle masche,
ùltima gòj, contradansa e contraltar,
dongion d’una speransa! Për voi,
òmini moch, ch’i marce an trantoland,
parèj dij cioch...

It làudo, o Mossant, o S-cèt, ch’it ëm ancioche!
Ti ’t ses la sàiva, l’ùltima sàiva, ëd costa tèra...
Pòche bestie an sle colin-e, òmini
pòchi - tuti gris - apress la slòira a la matin d’otugn;
e pra d’erbass, ronze e gratacuj, e nen na

man da deje feu.

Drocheri ’d veje tor, ciabòt ëd pere, rive d’arbron,
sle piasse dij pais vej sensa giovo,
e ant ij pais ij pra dla fera, ancoronà d’urtije:
tèra che tò abandon, ross, it pióres ant ël sangh
ëd j’arovej a mass sij vataron baross.

Sensa can ch’a bàulo, cassin-e langareule:
èire canavzan-e, sensa masnà ch’a geugo.
Ël tòr noviss monta pì nen la vaca
a la stagion dl’amor!
Ahidé! A l’é ben l’ora dj’ànime bastarde
ch’an anciarmo parèj dle serp oslere:
slussi d’assel, për la tèra monfrin-a,
e ant ël vent pa dle nòste, le paròle.
It làudo, o Fòrt, o Dru, ch’it ëm ësbòrgne!
Ti ’t ses la gòj, l’ùltima gòj, ëd costa tèra...
I l’hai ciamà për nen dë ’dnans la bërgerìa.
L’uss ëd malëzzo con un càuss d’amor e ’d rabia
a l’é drocà. Parèj ëd na carëssa.
Fin-a l’eva dël baciass smijava bastarda.
J’òmini strach an fons dla val,
piturà le fomne, fumeria nèira parëss ch’a dagna,
an sla toa trun-a, o fier Piemont,
ch’l’é daspërtut, e sensa fior, e sensa lus.
A bacaja ’l fumlam, le masnà a uco.
Lassù, gnanca pì n’òm ch’a-i passa.
It làudo, sent mila vire it làudo
o vin monfrin,

it làudo, o vin monfrin ch’it ëm andeurme!
Ti ’t sèi ra mimòria, r’ùltima, dra mè tèra...
Mi sai che un di marcc-rai da sol
sla tèra piemontèisa, an mes
a gent strangera e a fieuj dësradisà.