Gianfranco Pavesi/Fargoj in fond

FARGUJ, IN FOND

Igh omä tucc
in fond dël cheur
impatacà, fongà,
farguj ëd Temp
che ’d nòm
i feun ricòrd.
farguj siassà,
vantlà
d’ij eucc
- ch’i feun da lor -
ëd la mimòriä.

farguj che peu,
magarä,
cuntej
t’è fin vargògnä,
parchè feu’ dal tò cheur
i sméän fai ëd gnent.
Ma ’gh è dij vòlt
ch’i vindarìän l’almä
lì, sùbit, suj du pé
pur da torné a viv,
ma për dabôn,
col frambajin che dèss
l’è gnù satess
in mès
dël nòss sciarvèl
e ’l va nò viä
e ’ sponĝiä
e ’l busiä
e ’l tajä
comè ’n corté
sensä né cò né fin.

E i la farìän, si!,
la vindarìän, l’almä,
s’as fìss da podì creud,
peu dòpo,
’d rasté là
për semp
dent int ëcol moment:
int la fargujä.

Frise, an fond - I l’avoma tuti / an fond al cheur / tacà,fongà, / frise ’d Temp / che ’d nòm / a fan Arcòrd. // Frise siassà, / sernùe / da j’euj / - ch’a fan daspërlor - / ëd la memòria. // Frise che peui, / miraco, / a conteje / it l’has fin-a onta, / përchè fòra da tò cheur / a smijo fàite ’d gnente. // Ma a-i son ëd vire / ch’i venderìo l’ànima / lì, sùbit, sij doi pé / basta ’d torné a vive, / ma për dabon, / cola pcita scaja che adess / a l’é vnusse a seté / an mes / a nòstr servel / e a va nen via / e a pugn / e a fora / e a taja / coma un cotel / sensa prinsipi nì fin. // E i lo farìo, sì! / i la venderìo l’ànima, / s’a fussa possìbil chërde, / peui, / ëd resté là / për sèmper / drinta a col moment: / andrinta a cola frisa.