Gianfranco Baron/Ël grata càmole

Ël grata càmole

Ëdcò s'i vorìa pa buteme tant 'n vista,
na vos le spatarasse, a san ch'i fas l'obbista,
e parèj l'àutr di, mè amis ëd la costera
a l'ha regalame 'n tòch ëd bòsch ëd nosera.
Mi i lo pijo,lo sopèjso, e vardo 'l dafé
a euj e cros, a dovrìa sòrt-je 'n morté,
i lo pinso 'n sël torn, e taco le passà
grata 'n sà, grata 'n là, e quaicòs a-i sortirà.
A-i era già squasi finì, ma l'é gavasne n'òsca
e va bin, al pòst dël morté, i fas na matriòsca,
testa cita e la pansa, con doi colp a l'é finìa
ma ël diav buta la coa, e la testa a l'é partìa.
Anrabiesse a serv a gnente e finisso ëd contela,
se lo arciapo i në faso 'n bel pòrta candela.
Ëdcò 'l bòsch ant l'anima a l'ha 'n grop crudel
e parèj un pòch pi cit a-i sortirà 'n pomel.
Ma se it fase l' obbista it deve esse 'n vincent,
se... sarà pa pì 'n pomel: ne faras doi stussicadent.