Gemma Cattero/Ravagi
Ravagi
modifiché
Tut ël coston ëd la montagna a brusa:
ël feu con sò ravagi a l’ha pià l’andi,
serp ëd fiame s’anfilo an mes ai bòsch.
Schërzin-o ij branch ëd j’erbo ch’a së squarzo,
e ‘l friciolé dla sava a smìja ‘n lament
trames al fum ëspess ch’ampesta l’ària.
Bàite ch’a dròco, ronze ch’a s-ciopato
parèj ‘d fusëtte, alimentà dal vent
ch’a sofia da demòni për la val.
Ël montagnin l’è lì ‘nciodà ch’a guarda,
smòrt, ërperdù, ij làver ch’a-j tërmolo:
…Ij bòsch dël creus…la vigna dla gran comba…
ij castagné dël truch… tut ch’as na va!…
A l’é pa ‘l fum ch’a-j fà pioré ij sò euj,
ma a l’é dal cheur ch’a-j ven-o cole lerme
ch’a-j ròlo giù dla facia ‘n sël corpèt…
Tuta la neuit le fiame maledete
s’argalo dëstruvend sensa pietà,
peui, vers matin, quandi che ‘l feu as dëstissa
su col coston brusà la Mòrt a passa
ghignand contenta ‘d tut col malefissi:
l’è na ghignada grama ch’a fa sgiaj.