Gemma Cattero/Presacaté

Presacaté

Stassèira cara Presa
mi son an ven-a
‘d dite quaicòsa
ch’a m’arbeuj andrinta…
Am pias andé ‘n montagna
con mia fantasìa
travers j’arcòrd
dël mè passà…
E mentre che mi i passo
për ij tò prà
quaicòsa dë special
a smìja ch’am carëssa...
Forse a l’è l’aria dossa
sospir ëd toe boschin-e
un seugn ëd vision fin-e
am lìjo ‘l cheur e l’ànima.
La sima bianca ‘d fiòca
conòss ij mè pensé…
l’è bel për mi arcordé
ij moment ëd dosseur
ch’it l’has doname…
E mi ‘t ringrassio
Presa Caté
cogià tra ij pra fiorì
basà dal sol
ancoronà ‘d montagne…
Mi ij l’hai contaje
tute toe stèile
parèj come ch’as conto
da masnà…
E mentre che mi ‘t penso
veuj ditlo ‘n confidensa
grassie a ti
mi arvivo mè passà…
che ‘d face amise i vëddo…
che ‘d vos i sento…
a canto ‘d veije canson
ant l’ambrunì…
Son sì ‘n sël mè pogieul
ch’i guardo ‘n su
vers la montagna…
Un cel tut ëstèilà…
come a l’é bon-a l’aria
a përfuma ‘d gioventù
e ‘d nostalgia……….