Gemma Cattero/Ël cericòt

Artorn

Ël cericòt

Son sonà ij bòt;
a intra ‘n cesa
ël cericòt,
fa ‘l segn dla Cros.
Lest a s’anfila
la còta rossa
e ‘l bianch rochét
për serve Mëssa.
L’è tut atent
a soe incombense,
lì an gënojon.
Ël ciairor spali
ëd le candèile
së specia ‘nt j’euj
fasendje luse
sot le parpèile.
Ma mentre a prega
soa man balòssa
armus-cia al fond
ëd la sacòcia,
e a tira fòra
dontré boton,
un cit subièt,
un mes crajon…
S’n’ancòrz ël prèive
e a-j dà n’ociada ;
ël cericòt,
ciapà ‘n sël fàit
a studia ‘n pòch
còsa a dev fè,
peui s’aussa adasi,
an ponta ‘d pé,
va a posè, timid,
dzora dl’autar,
aranda dj’àmole
dl’eva e dël vin, cole giargiàtole;
dòp sta fonsion
a va pié l’Òstia
dla Comunion.
A smija ‘n cit àngel,
tut risolin.
Tra ‘d chiel a pensa:
-Gesù Bambin
còsa a tënìa
ant le sacòce
quand ch’a l’avìa
dcò Chiel mia età ?
Na vos sutila
a-j rispond pian:
Veule savèilo?
Na pugnà ‘d ciò,
an confidenza,
mi da masnà
l’avìo ‘d sacòce
sempre forà…