Franco Antonel/Marilìn

Marilìn (fàula dla Val ëd Viù)

A-i era na vòlta na mare ch’a l’avìa na fija e doi fieuj; a j’ero pòver përchè a l’avìo pì nen ël pare. Na matin la mare a-j dis a la fija: «Marilìn, va ’nt ël bòsch e bèica se it treuve ’d bolè.» Chila a l’ha pijàit ël cavagnin e a l’é ’ndàita ’nt ël bòsch an sërca. Mentre ch’a sërcava a l’é seurtije na masca ch’a l’ha dije a la masnà: «Vatne via da sì, d’adess an peui ti ’t na cheujëras pa pì ’d bolè, përchè mi i j’avelenërai tuti quanti.» La cita, sbaruvà, a l’é scapà via. Contut, stërmà sota na feuja darera ’d na pianta, në spìrit folèt dël bòsch, ch’a l’avìa beicà tut lòn ch’a l’era capità, pian pianin a l’é ’ndàit da la masca ch’a l’era ocupà a deje ’l velen ai bolè, a l’é montaje ’n sla canapia sensa che la masca as n’ancorzèissa e a l’ha faje robaté l’amolin spatarand tut ël velen për tèra. Dun-a a l’é scapà ’d corsa a conteje tut a Marilìn. La masnà tuta contenta a l’é tornà ’ndarera e lë spìrit folèt a l’ha mostraje quaj bolè a dovìa mach pì cheuje. A l’é për sòn che, da ’ntlora, nen tuti ’j bolè a son bon da mangé.