Franco Antonel/Ij vantagi d’avèj 60 ani

Ij vantagi d’avèj 60 ani, o fin-a ’d pì

I cambierìa mai ’j mè amis ch’a son fantàstich, mia vita meravijosa e mia famija dont i veuj un mond ëd bin, mach për avèj ëd cavèj meno gris o na pansa pì piata.
Chërsend i son dventà pì amichévol e meno critich con mi midem. I son sempe ’d pì mè amis.
Im la pio pì nen con mi midem për avèj mangià tròpe galuparìe, për avèj nen svertià le coverte o për avèj catà cheicòs dë stupid dont i l’avìa pròpi nen da manca.
I l’hai tuti ’j dirit d’esse disordinà, d’esse ’n pòch bizar.
I l’hai già vist tanti mè amis abandoné cost mond tròp an pressa, prima ’d rend-me cont ëd la libertà e dël piasì ch’i l’oma ’d ven-e vej.
Gnun a dev deme ’d bachëttà ’n sij dij se i l’avrai veuja ’d lese ’n lìber o gieughé danans a la tele fin-a a quatr ore dla matin e peui deurme fin-a a mesdì. Chi ch’a podrà gaveme la veuja dë sté ant ël let o vardé la tele për tut ël temp ch’am pias?
I peuss balé con ël sotfond ëd cole canson maravijose dj’ani ’70 e ’80 ëdcò se, arcordand-je, am ven da pioré pensand a col mè prim amor perdù...
Adess mi i vado. Se i l’avrai veuja, i marcërai arlongh la rivera an brajëtte curte, fin-a tròp atilà, an s’un còrp ch’a va pian pianin a ’nfiapisse e im campërai dësgenà ’nt l’eva malgré jë sguard ëd coj giovo bërnufi con la spussa sota ’l nas ch’am vardo ghignand. A vniran vej ëdcò lor.
I lo sai che quaivòlta i dësmentio cheicòs, contut a-i son ëd ròbe ant la vita ch’a dovrìo pròpi esse dësmentià. Im arcòrdo le còse le pì ’mportante për mi. A l’é ciàir che, con ël passé dël temp, mè cheur a perd ëd colp. Ma ’n cheur crasà am da fòrsa, comprension e compassion. Un cheur sensa soferensa a l’é candi, stéril e a conossërà mai la situassion d’esse pì nen përfet.
Im sento fortunà për avèj vivù assé a longh da avèj ij mè cavèj gris e con mie rijade ’d quand ch’i j’era masnà antajà për sempe an costi sorch ancreus su ’d mia cara. Tanti a l’han mai ghignà ’d gust, tanti a son mòrt sensa che prima ’j sò cavèj a vnisèisso d’argent.
Man a man ch’it ven-e vej, a l’é pì bel fé esse positiv. At na frega sempe ’d meno ’d lòn ch’a na penso j’àutri. Im anterogo pì nen. I son vagname ’l dirit dë sbalié, për sòn i lo sai còsa ch’it veule ciameme e ’t rëspondo ch’am pias fin-a esse vej. Am pias motobin lòn ch’i son dventà.
I lo sai ch’i vivrai nen për sempe, contut, mentre ch’i son ancora sì, i veuj nen perde ’d temp a ringreté lòn ch’a podrìa esse stàit o preocupeme për coma ch’i vnirai. E se i n’avrai veuja, i mangërai ’n gelato tuti ’j di… a l’é già vnume veuja adess.
Se, dòp avèj lesù coste boricade, at ven da soride, ghigna pura dësgenà, ch’a fa bin al cheur.