Fabrizio Pignatelli/Stèile 'd San Lorens
Stèile 'd San Lorens
modifichéUn fil ëd sol as rabela ij giardin
la sèira a riva e ’mbrassa la campagna.
Lassù ’nt la vòlta a sghicio già ’d lumin
lusariòle, dël Paradis ch’a sagna.
A viro, a s-cianco, a friso j’euj ëd le gent
lor a speto fërme, sti feu lontan.
Vej ësbrincc ëd lus ch’at baso la ment
na pugnà ’d piasì, ch’at dròco ’nt le man.
A duro ’n bate d’euj; temp d’un-a sbluva
peui j’àutre stèile a pijo torna piassa.
Ël cheur l’é torna sol, sensa na carëssa.
Të spete lì, che n’àutra lus a riva
un second, doi second, n’eternità!
La neuit a cor, an col mond ancantà...