Fabrizio Pignatelli/Ròche 'd tre dent

La Toa vignòta...

Ùsse ’ma ’d lame filante ’d Toledo
ch’a tajo ’l vent, tërbolent lì dantorn.
Tacà dla gesiëtta ch’av fà da mare
e la cros, armita, ch’a signa ’l cel.
Smije ’nt un leu solengh, ma l’é pa vera
ansema a ’l grand Freidour e Mont Brunel
iv parle da cambrada al ciàir ëd lun-a.
Cicòte con l’Aragn e con la Bëssa
e sghicie j’euj barbis a còl Ësprin-a.
Iv sente mincadì con Prà l’Abà
e dcò con ël Torion ëd la Giudita.
Ëscoté la Sbarùa che tant foson-a
e varde ’n giù, sla balma dla Ciumiera.
Peui sùbie, a còl Castlar e còl Colèt
a còl Marion e sël roché dla Bula
sla bassa dij Doi Dent e dcò San Sist.
Altro che solengh, l’é ’n cit paradis
ch’a viv dë stòria ’n ponta dla Val Nos!
L’eve sota ij brass, bòsch da maravija
vieuj ancantà e taragne ’d bolèj.
E peui d’invern con valdrapa giassà
iv piture ’d bianch për fene content.
Chi sà se ’n cel Nosgnor col di ch’l’ha fave
dabon, pensava a tanta maravija.
Dle vòte le faità a tombo ’d len-a
parèj, sensa savèj che peui son bele.
Dle vòte le còse a nasso bondose
a nasso polide, fin-e e sincere
’ma na nòna, quand ch’a dis le preghiere...