Concetta Prioli/Scambieve 'n segn ëd pas

«SCAMBIEVE ’N SEGN ËD PAS»

«Scambieve ’n segn ëd pas». Ant la cesiòta
lassù an colin-a, a protession dl’incant
ëd vigne an pien righeuj, ël selebrant
anvita a compì ’l gest la gent divòta.

L’é festa. A scoté Mëssa ij bon paisan
son radunà. Ai pé ’d Nosgnor an Cros
a prego che ’l travaj sò fatigos
l’abia la sicurëssa ’d deje ’l pan.

Ant la tëmma e fiusa, ël disperé e l’arvive
son da sempre; soa sòrt a l’é lë spërme
sudor, a l’é argiojì, o ten-e fërme
le lerme an cheur ’nt j’anade negative.

Ma ’nt ij filar e camp, or j’é promëssa
ëd n’esplosion ëd frut: j’é nen në spi,
nen brombo ch’a sia pa stàit benedì
e a l’é na làuda al Cel la santa Mëssa.

L’hai j’euj ch’a luso. Mi sai nen còs sia
la vita dla campagna. Ancheuj l’hai vist
l’ann dël racòlt bondos e nen l’ann trist,
ma i sai dl’alternativa mai finìa.

«Scambieve ’n segn ëd pas». Mi, forëstera,
mës-cià con ij paisan ’nt ës di festiv
i l’hai sentù lë bzògn pressant e viv
d’unì ’nsema a le soe, mia preghiera;

e i l’hai sërcà con mia man còtia, bianca
la man dl’avzin ch’i l’hai strenzù con fòrsa,
ma chiel, mia man, s-ciassamla a l’ha ’nt la mòrsa
istessa a quand j’arnèis ’d travaj ambranca.

Che sensassion i l’hai provà! L’é smijame
ëd trasformeme. d’esse part ëd lor;
con la man ’ncora càuda ’d col calor
pressios, emossionà i son signame.

L’é invern. Adess ël gran sarà farin-a,
da j’uve, ël vin arlegrerà ògni cròta,
ma mè pensé soens va a la cesiòta
e ai contadin dla pian-a e dla colin-a.

E quand, an mia sità, al finì dla Mëssa,
dë scambié ’n segn ëd pas ël gest i fasso,
l’é nen la man avzin-a che mi i s-ciasso,
ma n’àutra man da la pel brun-a e spëssa.