Carlottina Rocco/Lë spacc

Lë specc

Son vistme un di ant na specera granda
che a lusìa profonda ant un canton,
e l’ùltim sol tant che a-j passava aranda
a-j viscava an sël fond un cit frisson.

E mi ant lë specc i era mach n’ombra van-a,
tant che dantorn as dëstissava ‘l di,
e mi ant lë specc i smijava tant lontan-a,
come se i fussa pì nen stàita mi.

Më smijava ‘d vëdde, im na ricòrdo ancora,
cola ch’am parla e che i conòsso nen:
cola che sempre am dis ora për ora
tute le còse che i ricòrdo nen.

Da la fnestra duverta a intrava sombra1 ,
l’aria dla sèira già pien-a ‘d frisson.
E al fond dlë specc a-i era mach pì n’ombra,
l’ombra ch’am dis sotvos tante canson.