Carlo Dardanello

"Carlo Dardanello a pùblica ‘ncheuj ‘l sò pì bel lìber. Tìtol, «Le poisìe dla cantaran-a» (Primalpe, pp. 92, euro 13). Pòche ‘nt ël temp le poisìe ‘d Dardanello, ma ‘n mond ch’a l’é bin sò. Soa tera e soa lenga a van da Molin-e (distret dël Mondvì) e a viro lì dantorn ënt’un léssich local, ma soens soasì. Tutun a conté soma bin e soma tuj ch’a l’é pa mach la lenga, ma tut ën sentiment ch’a la fa rende, pròpe come ‘n camp cudì dabin. La pòstfassion ëd Nicola Duberti, a soa vòta un dij poeta ch’a san gionté la siensa a na fòrta cossiensa ‘d poisìa, a dis tut l’essensial. A dis lòn ch’a conta: le stagion, la comossion dij nòm (coma fortìa Canetti), la fòrsa dla passion, le figure dle dòne al bal e ‘l bal come moviment dël mond, na manifestassion eròtica ch’ambrassa la natura e a la fa docia, a la gropa a la sorgiss d’un piasì festiv («I veuj campème ‘nt ël sagre/ e minca na sèira balé»): e ‘n coj cotìn ch’a vòlo a cor na gòj pien-a ‘d gigèt, ma che na frisa an fa pensé al sonador Jones pijà da «Spoon River» da De André ch’a l’ha fa-ne na canson. Tera e aria, bal e vòl ‘n na misura universal. La cantaran-a a fé da sìmbol e forse, ‘ncor pì da alegorìa: sò son da quaresima ch’a nunsia (torna) la festa gròssa ‘d Pasqua. Rabel e baticheur për dì che «Dio» l’é visìn a la soa glòria" (Da "La Stampa", "An piemontèis", 23/11/2018).