Carlin Porta/Malinconìa dl'otogn

Malinconìa dl’oteugn

Pian pianin,
silensiosa,
la malinconìa
as anandia
ant l’ànima mia.
Andrinta al mè cheur,
come un cit maleur,
as anrèisa, pasia,
na turgia vision
ch’a sà ëd giornà grisa.
La tristëssa ch’as angringia
ant lë spìrit, corma ’d neuja,
a fà nasse ant ël creus un magon
ch’a smija a na dossa cara
sugnà e susnà, ma mai rivà.
Le scure giornà, scursandse,
as rangio ’d tiré fòra un cavion
da ’n cacì gramissel magonant
ch’am fà tombé ant un përfond ëd mut,
e nech, am fà artiré ant ël mè cit canton.
La natura as arpija soa andurmìa
e la prima nebia, ùmida e ratà,
còtia, come un vel as pòsa ant la boschin-a.
Giumai, le feuje splufrìe a cambio muda,
peui as dëstaco e mòrte a vòlo an tèra,
salutand la mare rama con n’adiù
sicure e franche dël natural passage.
Oteugn, stagion bela e cangianta d’arpòs,
mi, anghëmonà an slë scòss, i vardo ’l tò passé
e dun-a, franch, im ciamo s’i trov-reu ancora mia istà.