Carlin Porta/Blësse al cialoch

Blësse al cialoch

A l’era bela la giornà d’istà
e già i sentìa l’òra a carësseme,
belavans ël destin l’era marcà
e ’d tut col bel…dovìa rassegneme.

Tut lòn ch’a podìa ten-me bianes
a l’era ’l sòlit ciusioné dl’usel
che da la rama pì àuta dël pin
con magon a cantava la canson :

« Ci-ci-ci, va nen via ch’i son sì! »
Com ch’a sarìa piasume sté lì
an soa companìa cantarin-a!
Franch genit dësvijarin ëd la natura.

Tutun l’andi dla vita a l’é col-lì,
passà ’n temp a torna rivejne n’àutr,
minca sòrt ëd rassa a ten sòi sagrin
e contut ch’a-i sia dëlcò dl’agiut,
coj ch’a tombo ’n sle spale ’d minca un
a-i é nen n’àutr bon cariess-ne ’l badò.

Minca un a dòvra soa saliva
për ciucesse le dësgrassie e ij maleur,
le gran paròle, dun-a a son tant bele,
ma a confòrto pen-a për un moment
e longa a l’é la stra dël patiment.

Lòn bel a l’é tant come na candèila
che adasi adasiòt dun-a as consuma,
però se l’òm a l’é tansipòch savi
a na ten n’àutra pronta da visché
con l’anvija an cheur ëd torné a sente
col bel uslin su la rama dël pin :
« Ci-ci-ci, ma ch’a l’é bel ch’it ses sì!»