Candida Rabbia/Micia ciao

Micia Ciao

Micia bela
tënra e còtia,
sès partìa bele da sola,
mach con toa plissëtta cèira
tòi euj bleu
e ’n gròss magon:

torna dai veterinari
ch’it l’avìe ’n gran ghignon!
Ma a l’é për fërmé tò mal
ch’l’oma ’mnate a l’ospidal.

«Àuta al pich l’azotemìa...
L’é diabete? Chi lo sà...
Le analisi doman
an diran la litanìa...»

Mastio tute ste paròle
ij dotor e ... giù ignission,
flebo, sangh ant le siringhe...
Ti, con n’ùltim grand ësfòrs,
serchi ’d dé quàich sgrafignon.

Nen da fé: venta sté lì...
«Ciao, micin-a
da ’d sì a ’n pòch
a-i venran Cello e Mariana:
stà tranquila, a dura pòch!»

L’é durà giusta na neut.
L’indoman, ant ël neuv ore
già an ciama sò dotor:
«A l’é ’ndasne pròpi adess,
am dëspias... ven-i su spress».

Soma intrà ’n ponta dij pé,
ma it podìo pa pì dësvijé:
j’eri là slongà sël tàul

col museto possà ’n su.
J’euj sarà l’han pì nen vist
nòste lerme, ij moro pist.

L’oma mach pì ’nvlupatate
ant la pessa, cola ’d papé
che ’l dotor l’avìa dapé...

Peui, con ël nòst cit fagòt
soma mnusne a ca ’d Berness
ch’i stantavi già da ’n pess:

minca istà l’era tò seugn
scoraté tra rive e pra,
e n’argal për noi vardete
an toe imprèise dësgagià.

Pich e pala ciapà ’d bòt
mut
Pier monta ai ninsolé
Cello at cogia ’nt la sëstina
pien-a ’d feuje, d’erbe e ’d fior.

Peui a taja cola reusa,
la pì bela, pen-a fiorìa:
bianca
ëvzin a toa testin-a
a la pòsa adasi, pian.

Cola
ël làver ëd la fior
në stisson gròss ëd rosà
scor
su toa plissëtta cèira
coma quand corije ’nt ël pra.

(Da «Poemontèisa» - Ed. Primalpe, 2009)