Bianca Dorato/Stërmaj

Stërmaj

Ma ‘l leu ‘nté j’arbre ‘d galaverna as levo
bin àute a sërché ‘l cél, për mi cost leu
ciuto e leugn ant la nébia. Sì ‘nté a viro
le stra dij camp tan curte a l’orisont,
frema speté, e sola dzor dla tèra
ansupime ant ël geil. Tan dura e nèira
la mota, e sensa chit a la travajo
ansema scur e frèid, e a-i é pa vos,
bësbij o bram, che dal dolor a buta:
da la longa am bëstanta drinta al cheur
cost’ambrun-a d’invern. E belessì
ch’im armëtta, anreidìa, coma ‘l camp
chità d’ampess, che mai gnun vòli a sfrisa.
Ma che sempe im avisa che a l’anvìa
sfrandà dël sol mi i sarai cél e mira.

[da Tzantelèina, Torino, Centro Studi Piemontesi-Ca dë Studi Piemontèis, 1984].