Bianca Dorato/Òje

Òje

Pì gnun a monta là 'nté la rochera
tan frema as leva sël fialì dij bòsch
arsonant ëd la prima: e là i visavo
grinose j'òje dësmoresse an cel,
e 'l cel ant nòsti euj fesse grinor;
e grinor an anliava e euj e vita.
Oh cheur ravass a sesì 'l moment curt,
coma na pijàita 'd lus: e la delissia
che sangh e amel për le ven-e a cantava.

Ma chile, sempe, dzora a la rochera
a viro largh ant ël cel ëd la prima:
ancora as sërco, e 'n volanda as dësmoro,
agassa 'd sol; e da leugn as arciamo,
e as ven-o aranda, e 'nté pì còtia l'ala,
pì ciàira as dreub, ësperse, piuma a piuma
a vòlo anlià, e për bòsch e ciapere
bin àute a passo, coma a passa 'l vent,
sensa chit an grinfanda cel e lus.