Anna Maria Giustetto/La baraca ant l'autin

La baraca ant l'autin

A-i era na baraca ant la campagna,
vardava ‘l sol da ‘n mes a na taragna,
quat muraje quatà ‘d cop a na cioenda,
na taula ‘d bosch për disnè e marenda.

Na part sarà për ardrissè la sapa,
ën let d’ass con ansima na pajassa;
pontajà a la muraja na grupia ‘d bosch,
na brassà ‘d fen për al caval deje ristòr.

L’avia fala mè nòno con soe man
sansa esse murador, ma mach paisan
e mi da giovo ansema a mè parin
sapava l’èrba ant la tòpia ‘d col autin.

Quand la fam as fasìa sente bruta
a mancavo nen ëd piante da fruta:
pèsse d’autin, pruss, cerese e quei pomèt
e për gavé la sèi, eva ant ël barlèt.

Bej moment quand as vëndëmmiava,
vësin, amis, na combricola as giontava;
finì ‘l travaj tuti ansema na marenda
sla taula ‘d bosch da para a la cioenda.

Peui torné a ca sul chèr con l’erbi pien,
strach mòrt, ma content con ël cheur seren,
vej e masnà con la facia ‘n po’ andurmìa
mentre ‘l ciòché batìa l’Ave Maria.

Ma ven ël temp che l’autin a serv papì,
ansema la baraca tut ven demolì,
via cioenda, taula, let e muraje
e i cavaj ant ij trator a l’han saraje.

Costa a l’é na part ëd la mia stòria,
na foto fërma ant la memòria,
im vèjo ancor con la sapa là ant l’autin
sansa pressa, seren-a gnun sagrin.

A-i era na baraca ant la campagna,
vardava ‘l sol da ‘n mes a na taragna,
ades a-i é pì nen, ma për boneur
mi l’hai tenula sarà ‘ndrint a mè cheur