Alfredo Chin/Ël cit

Ël cit

Dop ël mariage ii spôs l’avjô giurà
’d vôrei gnun cit, gnanca për tuti ii gnanca.
Che neuja e che tôrment son le masnà;
mei na nià ’d rat, magara lôngh ’n branca!
E a sôn butasse a ’ndè dëdsà e dëdlà;
e siñe e bai mai che la còsa (?) a manca;
goga e migoga, sempre fora ’d cà
ant’ una frev ëd gôdiment ch’a sfianca.
Ma ’n dì la bela e rica madamin,
passand traverss a në splendid giardin,
l’à vist gieughè ’na nivôla ’d masnà
e subit l’è sentusse ’n pò ’ngôssà...
Pi tard l’à cônfessailo a so marì
e côla seira a sôn pi nen surtì...
Adess ans ël pôrtôn ’d cà soasìa
j’è ’n fioch bianchissim carëssà dal vent,
simbôl grassios ëd vita e ’d poesìa,
bandieriña gentil dël sentiment!

Pin Turineis, 3 - 10 - ’29