Aldo Bruno/Neuit ëd San Lorens

Neuit ëd San Lorens

Lassme sté belessì tranquil
con la testa virà an su,
i veuj vardé ste stèile d’òr
che minca tant a veno giù.
A l’é la neuit ëd San Lorens
mi i son sërcame ’n pòst ëscur,
për vardé sto firmament
setà ’nsima a cost ròch dur.
Minca tant una ’s dëstaca
lassa j’àutre e ven giù a tòch,
fasand un sorch ciàir e brilant
che as dëstissa dòp ’n pòch.
Saëtte ch’a coro ’nt ël cel
a ris-ciàiro lë scur ëd l’infinì,
fass ëd lus lest e luminos
ch’a-j buto n’àtim a sparì.
D’improvis na gròssa stèila
a ven giù lesta e cala për tèra,
mi i veuj esprime ’n desideri
ch’a chita ’n pressa sta bruta guèra.